Το αεροπλάνο, ένα δίδυμο turboprop Fairchild FH-227 που άνηκε στην πολεμική αεροπορεία της Ουρουγουάης, αναχώρησε απο το Μοντεβιδέο για το Σαντιάγκο στις 12 Οκτωβρίου, σε μια διαδρομή που θα το οδηγούσε απο το ηψηλότερο βουνό του νοτίου ημισφαιρίου.Αεροπόροι ήδη από την εποχή του Antoine de Saint-Exupéry, ο οποίος είχε πετάξει στις Άνδεις στα τέλη της δεκαετίας του 1920 ως πιλότος για τις ταχυδρομίκές υπηρεσίες, γνώριζε τους κινδύνους της πλοήγησης στην περιοχή.Ο προσανατολισμός είναι πολλή δύσκολος, λόγω των άστατων καιρικών συνθηκών.
Στην πραγματικότητα, ο καιρός εκείνη την ημέρα ήταν άθλιος.Προσδοκώντας αλλάγη του καιρού,το αεροπλάνο έκανε μια ολονύκτια στάση στην Mendoza, Αργεντινή. Ο καιρός όμως ήταν ακόμα κακός το επόμενο πρωί, με βαριά σύννεφα πάνω από τα βουνά,τη στιγμή που το αεροπλάνο απογειωνόταν. Πέταξε νότια, παράλληλα με την έκταση, ψάχνοτας για το Planchon, ένα χαμηλό ορεινό πέρασμα, επειδή η χαμηλά νέφωση καταστούσε πολύ επικίνδυνη οποιαδήποτε προσπάθεια κατεύθυνσης προς υψηλότερο μέρος των Άνδεων.
Η νέφωση δεν ανέβαινε ούτε στο πέρασμα Planchon, αναγκάζοντας τους πιλότους να βασίζονται σε προηγουμένως προσδιορισμένες θέσεις. Αυτό οδήγησε σε λανθασμένους υπολογισμούς που είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια και των δύο φτερών σε μια ξαφνική αναγκαστική προσγείωση (ή την πραγματοποίηση μιας «ελεγχόμενης πτήσης στο έδαφος," στο ιδίωμα της αεροπορίας), στα βουνά, στα περίπου 12.000 πόδια.
Εν αγνοία του πιλότου, το αεροσκάφος ήταν εκτός πορείας πριν το ατύχημα, με αποτέλεσμα να διαβιβάζει ανακριβείς αναφορές του στίγματος που θα να παρεμποδίσουν αργότερα τους διασώστες.
Δώδεκα άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους την ώρα της σύγκρουσης, περιλαμβάνοντας όλους τους επιβαίνοντες του πιλοτηρίου. Μέχρι το επόμενο πρωί, πέντε ακόμη είχαν πεθάνει από τα τραύματά τους, αφήνοντας 28 επιζώντες να περιμένουν διάσωση.Είχαν μεγάλες ελλείψεις σε κατάλληλο ρουχισμό για τις καιρικές συνθήκες και χωρίς ιατρικές προμήθειες, είχαν, ωστόσο, την πεποίθηση ότι η διάσωση θα ήταν ένα θέμα ημερών, αν όχι ωρών.
Ήταν λάθος.
Παρά το γεγονός ότι ομάδες αναζήτησης απεστάλησαν από την Ουρουγουάη, την Αργεντινή και τη Χιλή, είχαν μόνο μια ασαφή ιδέα για το πού το έπεσε αεροπλάνο.Τα πράγματα έκανε ακόμα χειρότερα,το ότι η άτρακτος ήταν βαμμένη στα λευκά, με αποτέλεσμα να καμουφλάρεται στο χιονισμένο βουνό και να καθιστά σχεδόν αδύνατο συνταύτιση από τον αέρα. Η επίσημη έρευνα ματαιώθηκε μετά από οκτώ ημέρες.
Την ίδια ημέρα που εγκαταλείφθηκε η έρευνα, ένας άλλος επιζών υπέκυψε στα τραύματά του. Ανάμεσα στα συντρίμμια, οι επιζώντες είχαν βρει ένα μικρό ραδιόφωνο τρανζίστορ και κατάφεραν να ακούσουν την είδηση που έλεγε οτι οι διασώστες τους είχαν χάσει κάθε ελπίδα. Ήταν μια δύσκολη σιγμή και μπορεί να σήμανε το τέλος, αν δεν ήταν ο Nicolich Γκουστάβο, ο οποίος είπε στους άλλους (είτε το πίστευε πραγματικά ή όχι) ότι θα σώσουν τους εαυτούς τους,έτσι απλά.
Η άτρακτος χρησίμευε ως πρόχειρο καταφύγιο, οι νεκροί είχαν απομακρυνθεί, έτσι ώστε εκείνοι που παρέμεναν ήταν προστατευμένη από τον άσχημο καιρό.Είχαν διαμορφώσει γυαλιά ηλίου από τα αλεξήλια του πιλοτηρίου για να βοηθήσει κατά την πρόληψη της τύφλωσης απο το χιόνι. Αυτοσχέδιες νάρθηκες με τιράντες,απο συντρίμιμμια, για να κρατήσουν σπασμένα οστά στη θέση τους. Αλλά δεν υπήρχε η δυνατότητα σωστής διαχείρισης του φαγητού.
Υπήρξαν μερικές σοκολάτες, σνακ που είχε εφοδιαστεί το αεροπλάνο και αρκετά μπουκάλια του κρασιού. Δεν κράτησε πολύ, όμως, και η πείνας δεν άργησε να κάνει την εμφάνιση της. Αντιμέτωποι με αυτή την πραγματικότητα,οι επιζώντες, μετά από πολύ ψάξιμο ψυχής, συμφώνησαν να τραφούν απο τους νεκρούς για να εξασφαλίσουν περισσότερο χρόνο. Η απόφαση γινόταν ακόμη πιο οδυνηρή, γιατί οι επιζήσαντες θα ενεργούσαν ενάντια στην ισχυρή ΡωμαϊοΚαθολική τους πίστη. Στο τέλος, όλοι συμφώνησαν σε αυτό.
Το γεγονός ότι ήταν μέχρι τώρα κυριολεκτικά λιμοκτονούσαν πιθανότατα βοήθησε.
Καταστροφή χτύπησε και πάλι στις 29 Οκτωβρίου, όταν μια χιονοστιβάδα έθαψε εν μέρει την άτρακτο και σκότωσε ακόμα εννέα ανθρώπους. Μετά από αυτό, ακολούθησε η συνειδητοποίηση ότι η αναμονή διάσωσης ήταν μάταιη. Ένα άλλο αγόρι υπέκυψε στα τραύματά του.
Αποφασίστηκε ότι οι τρεις ισχυρότεροι επιζώντες θα επιχειρούσαν το επικίνδυνο ταξίδι από τις Άνδεις σε αναζήτηση βοήθειας. Μετά από μερικές λανθασμένες εκκινήσεις,ο Nando Parrado και ο Roberto Canessa (ο τρίτος ορειβάτης είχε επιστρέψει στην άτρακτο), κατάφεραν να περάσουν κάτω από το επίπεδο του χιονιού.
Δώδεκα ημέρες αφου ξεκίνησαν, βρήκαν ορισμένους χιλιανούς ιππείς που αναμετάδοσαν το μήνυμα ότι υπήρχαν ακόμα επιζώντες στο βουνό. Ήταν στα μέσα Δεκεμβρίου.
Η τελική διάσωση, που πραγματοποιήθηκε από το πλήρωμα ενός ελικοπτέρου, ξεκίνησε 72 ημέρες μετά τη συντριβή. Μέχρι 23 Δεκεμβρίου, οι τελικοί 16 επιζώντες από την αρχική ομάδα των 45 είχε σωθεί. Η ιστορία έκτοτε έχει ξαναειπωθεί σε βιβλία, ταινίες και, πιο πρόσφατα, συνεντεύξεις με μερικά επιζώντες.
Πηγή: Διάφορες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου